I can´t wait for the weekend to begin......

Hallo allemaal,

Jullie waren waarschijnlijk wel verbaasd afgelopen week toen ik een voor mijn doen mini berichtje had geplaatst ;-) De reden daarvoor is dat ik zo een druk, maar super leuk weekend heb gehad .Omdat ik meestal op vrijdag begin met schrijven hoef ik op zondag alleen het laatste deel te schrijven, alleen was ik afgelopen zondag zo moe! Wat wil je als je weet wat ik allemaal gezien en gedaan heb!

Na onze trip naar Pomaire en de grootste emapanada (zeggen ze) te hebben gezien, moest er op de Ambassade weer hard worden gewerkt. Ik had eindelijk mijn eerste afspraken voor mijn onderzoek. Het wordt erg gewaardeerd als je als stagiaire tijdens je onderzoek veel gespreken hebt buiten de Ambassade. Dit zijn gesprekken die je in het Spaans hebt en soms kan opnemen met een recordertje. Na het hebben van deze gesprekken heb je een beter beeld van je onderwerp en kan je als het goed is het verslag schrijven. Doordat het tijdens de week van de Fiestas Patrias moeilijk was om mensen te bereiken, had ik vorige week een aantal e-mails gestuurd om afspraken te maken, maar al die mensen konden alleen deze week. Op maandag had ik mijn eerste afspraak met een advocate van het Openbaar Ministerie. Zij heeft mij vooral goede tips gegeven waar ik moet zijn om aan mijn info te komen, want zij kon mij niet echt goed helpen omdat ze van de antidrugs afdeling was.

Dinsdagavond hadden Jantine en ik afgesproken om naar de salsa te gaan. Maar eerst zouden we nog een kaartje kopen voor de voetbalwedstrijd Chili - Argentinië. We hadden besloten om daar heen te gaan. Het is de laatste wedstrijd dat ze spelen dit jaar spelen in Chili, want er staat nog Ecuador uit op de kalender voor Argentinië. Maar aangezien we geen Concorde hebben of een ander super snel vliegtuig is het onmogelijk om zo een grote afstand af te leggen. De kaartjes waren bijna uit verkocht, maar het is gelukt! Op woensdag 15 oktober gaan we naar de wedstrijd! Ik heb er echt zin in! Misschien dat ik een verrekijker moet kopen om mijn Chileense idool Mati Fernandez (speelt bij Villareal in Spanje) te zien of Messi of Tevez, maar de sfeer die er zal hangen, ik kijk er echt naar uit. Nu moesten we nog naar de salsa. Er zijn meerdere soorten salsa en waar we vorige week waren en nu weer heen zouden gaan is Cubaanse salsa. De les was wel oké, maar uiteindelijk niet echt wat we zochten. We willen eerst een oefening zien van de leraar en daarna met mannelijke partner oefenen! Er waren geen mannen en we begonnen vorige keer op voor ons gevoel gevorderde niveau (en dat ben ik niet). Dus besloten we om info te zoeken in een restaurant waar ik via een uitsmijter van een andere tent had gehoord dat er les werd gegeven. Ik was gisteren al gegaan en ze zouden mij een mail sturen met info (nooit gedaan), dus zijn Jantine en ik samen maar gegaan. De man die de les geeft, sprak zo saai en sloom dat we zonder te dansen al sloom werden. Dit zou niet werken. Eigenlijk voelde ik me als of mijn salsa missie nooit zou slagen! Samen hebben we besloten dat we toch maar naar Maestra Vida moesten gaan, de salsa place to be in Bellavista.

Mijn tweede afspraak was op woensdag met een professor van de Universiteit Chili. Van hem had ik een artikel gevonden op internet met een voorstel over het Ministerie van Openbare Veiligheid (mijn onderwerp). Hij was dus de man die ik moest spreken aangezien hij deel uitmaakte van een denktank die het voorstel heeft geschreven! Toen ik hem mailde om een afspraak te maken, was hij erg snel met reageren en binnen 1 dag had ik mijn afspraak. Het gesprek verliep wel goed, want ik wist nu de ins en outs van het voorstel. Alleen merk je dat het een echte professor is, die hebben vaak toch een speciale manier van praten. Op de Ambassade heb ik daarna het gesprek een beetje uitgewerkt en een eerste deel gaan schrijven.

Eindelijk was het donderdagavond, salsa les in Maestra Vida! Toen we daar aankwamen was het redelijk druk en begonnen we met in dansen. Dan dans je alleen en dan maak je je benen een beetje los. Daarna wordt de groep opgedeeld in basis-intermedio-gevorderde. Gelukkig kunnen Jantine en ik allebei bij de intermedio groep. Na het in dansen moet je dus een partner voor de les zoeken. Er zijn genoeg mannen dus gelukkig dans je dan zoals het moet en zo moet je het leren! Voor de mensen die niet veel van Salsa weten, er komen 3 soorten kerels om te dansen. De eerste groep zijn kerels die echt salsa willen leren dansen omdat bijvoorbeeld hun vriendin salsa danst en ze van hun moeten leren dansen….Dan zijn er de kerels die komen dansen omdat ze dansen geweldig vinden en het leuk vinden om dat met andere te delen (dit is de beste categorie om mee te dansen). De derde groep is bekend als de “guitre” zoals ze in Spanje genoemd worden. Deze groep is het aller-triest, want zij komen om meiden te versieren, doen als of ze niet kunnen dansen, maar uiteindelijk blijken ze wel te kunnen dansen. Zoals mijn danspartner. Tijdens het dansen ging het wel redelijk. Het figuur dat we moesten oefenen ging uiteindelijk wel goed, maar mijn guitre kon wel een beetje overdrijven dat het zoooo goed ging. Kijk ik heb nooit lessen gehad en alles wat ik kan, is door te dansen en te oefenen. Het ritme houden gaat ook, alleen het draaien lukt niet altijd. Het belangrijkste is door te gaan met dansen en in de maat blijven, maar doordat je gaat nadenken, gaat er wel eens wat fout. Aan het einde van de les was het vrij dansen en toen begon mijn danspartner met allemaal rare bewegingen (lees gevorderde niveau) waarbij hij net iets te veel in mijn persoonlijke ruimte kwam. Gelukkig moesten we vrijdag gewoon werken en had ik een mooi excuus om Jantine te vragen of we naar huis konden gaan.

Vrijdag was een dag om snel te vergeten. Ik had niets gedaan. In de ochtend had ik echt veel pijn in mijn keel. Het was al eerder begonnen, maar niets dat ik had gekocht hielp en we hadden plannen gemaakt om met een grote groep wat dingen te gaan doen. Er moest wat gebeuren. Net als in Spanje heb je hier niet echt een huisarts. Dus ben ik naar de eerste hulp van de Clinica Alemana gegaan, een ziekenhuis Daar werd ik vrijwel meteen geholpen. Ik kreeg een polsbandje met mijn naam om en daarna werd mijn bloeddruk en temperatuur gemeten. Daar was niets mis mee, maar dat wist ik wel. Vervolgens kwam er een hele aardige KNO-arts. Hij heeft naar mijn longen geluisterd enz. Daar was ook niets mis mee, alleen dat het wel ontstoken was. In Chili wonen veel Duitsers die lang geleden zijn geëmigreerd. Dit ziekenhuis heeft duidelijk een Duitse inslag. Want ik kreeg een infuus met een medicijn! Dat was om mijn keel te verzachten, gelukkig hielp het wel, maar wat het precies was, geen idee. Er moest ook nog een test worden gedaan om te kijken hoe erg het ontstoken was. Na bijna 3 uur in het ziekenhuis, kreeg ik te horen dat het allemaal mee viel. Het was niet ontstoken en ik kon gewoon naar huis met een recept. Helaas had ik wel een afspraak in de ochtend. Dus die moest ik afzeggen. In de middag had ik ook een afspraak met de Policia de Investigaciones. Daar ben ik heen gegaan en toen bleek dat de oud hoofdcommissaris was overleden en dat mijn afspraak daardoor de hele dag dingen moest doen. Kort om ik was voor niets gekomen! 's Avonds had ik een afscheidsfeestje van Elodie, een Frans meisje dat ik de flat naast Jantine woont. Alleen ging ze uiteindelijk niet weg en werd het een gewoon feestje. Daarna is een groep nog uit gegaan, maar ik niet (hoewel ik echt zin had) omdat ik met mijn keel zat. En ik toch de leuke dingen in het weekend wilde gaan doen.

We hadden afgesproken bij Jantine om vanuit daar naar de bus te lopen die ons naar Sewell zou brengen. Uiteindelijk waren we met een groep van 8 man. Sewell is een spookstad ten zuidoosten van Santiago op ongeveer 3 uur rijden. Het was een stad waar de mijnwerkers wonen die in de mijn El Teniente werken. Tot meer dan 20 jaar geleden woonde alle mijnwerkers en hun gezinnen in het dorpje waar van alles aanwezig was. Een bowlingbaan, ziekenhuis, fitness school, zwembad en scholen voor de kinderen. Nadat we in Rancagua waren aan gekomen, reden we door naar een soort check-point. Daar moest de groep die de mijn in zou gaan, uitstappen om zich om te kleden. Om de mijn in te gaan moet je andere schoenen aan, een helm op, een riem met licht en een oranje “klaaroverjas”. In een kleinere bus zijn we toen verder gegaan. Het was nog een stuk rijden vanaf dat check-point en het uitzicht was fantastisch! Met het mini busje zijn we de mijn in gereden. Daar kregen we een rond leiding en werd vertelt hoe de mineralen hier worden gevonden. Het was bijzonder om te horen dat deze mijn over 10 jaar niet meer zal bestaan omdat het een groeve gaat worden. We kregen ook een masker op om in de mijn te dragen, want de lucht is ook niet echt geweldig en ik had nog wel last van mijn keel. Ik voelde me erg duf in de mijn, maar er zit natuurlijk weinig zuurstof in de lucht. Toch is het knap dat de mijnwerker 3 dagen er in werkt en bijna de hele dag geen zonlicht zien. Het is dan ook logisch dat ze 4 dagen vrij hebben. Na de binnenkant van de mijn zijn we het dorp Sewell in gegaan. Onze gids had daar zijn jeugd gewoond dus had hij ook foto’s van toen bij zich. Het is bijzonder om te zien dat er in een dorp alles aanwezig is, maar dat er niemand meer woont. Na een rondleiding door het stadje moesten we weer terug naar de check-point. Op de heenweg zijn we door een aantal tunnels gereden waar maar in een richting gereden kan worden. De stoplichten werken op sensoren die aangeven of je erdoor mag. Op de terug weg deed een van de sensoren het niet en toen hebben we 20 minuten staan wachten op tegenliggers die er niet waren. Onze gids kent het systeem en dus kon hij ons door de tunnel leiden en de andere auto’s konden volgen. Alleen bleef er een busje achter en toen wij al bij de check-point waren, moesten we lang wachten. Maar er was er gelukkig een film Spartacus die lang genoeg duurde om je niet te vervelen. Daarna nog met zijn alle pizza gegeten en toen ben ik wel vroeg (voor een zaterdag) naar huis gegaan want ik had plannen de volgende dag en daarvoor moest ik fit zijn!

Met Elodie (Frans meisje), Robin (Amerikaan) en Leo (Chileen) ben ik naar Cajon del Maipo geweest. Leo is de huisgenoot van Jantine, Robin een vriend van Leo (ondertussen ook van mij) en Elodie woont in de studentenflat naast Jantine. Cajon del Maipo is een berggebied in de buurt van Santiago, op ongeveer 2uur rijden. Ik had met Elodie afgesproken dat ik om ongeveer 7.40 bij haar zou zijn. Dus toen ik aankwam bij de flat, keek de conciërge wel raar op dat ik op een zondag zo vroeg in de flat moest zijn. Om 8.15 zou de bus vertrekken en het was nog 15 minuutjes lopen van haar huis. Natuurlijk waren Elo en ik als Europeanen stipt op tijd, maar de jongens niet. Gelukkig waren er nog meer Chilenen niet op tijd dus dan maakt het niet echt uit. Na 2 uur in de minibus gezeten te hebben, moesten we een ongeasfalteerde weg op. Dat was wel hobbelig, maar het uitzicht was fantastisch. Toen we aankwamen bij het park was de sneeuw al redelijk gesmolten. Jantine was er een maand eerder geweest en al haar foto’s zit ze in de sneeuw. Nu konden we een lang stuk lopen (stijl om hoog) over de bergpaden. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe mooi het landschap was en hoe zuiver de lucht. Dus ik raadt jullie aan de foto’s te bekijken. Aangezien ik best wel problemen heb met mijn luchtwegen, was het even wennen voor mijn longen in de pure berglucht. Santiago is in de winter een stad waar erg veel smog blijft hangen. Nu is de lente begonnen en zal het minder worden, maar goed, daar heb ik nu niets aan. Als je mijn stem hoort, lijkt het net als of ik elke dag tot 4 uur uitga. Na een tijdje te hebben gelopen bereikte we de sneeuw. Het was prachtig, bijna niet te omschrijven hoe mooi het is. Het lopen was best wel zwaar, want soms zakte ik tot aan mijn middel weg in de sneeuw! En lopen op sneeuw dat aan het smelten is, het smelt niet onder je handen weg, maar het is een stuk zachter. Dus gleed je ook af en toe weg. Ik heb nog nooit zo in de bergen gelopen, dus het was de eerste keer. En dan meteen met mensen die wel in de bergen lopen! Elodie woont in Clemont Ferrant, daar is het Masif Central, Robin komt uit New Mexico en daar is de uitloper van de Rocky Mountains en Leo komt vaker in Cajon del Maipo. Tja en ik dan, Nederland, waar alles plat is, en de Cauberg misschien net zo hoog is als de Cerro de Santa Lucia die midden in Santiago ligt! Gelukkig heb ik wel een topsport karakter en op het moment dat je dan denkt ik geef het op, vind je ergens de wil om toch het einde te halen. Het is het allemaal waard geweest. Onder aan de berg hebben we gegeten. Dan merk je pas hoe koud het eigenlijk is. Mijn schoenen zijn wel waterafstotend, maar niet waterdicht. En dus had ik natte voeten en dan koel je best snel af. Gelukkig had ik droge sokken meegenomen. Natuurlijk gaat het afdalen sneller en binnen 2uur waren we weer beneden. Alleen blesseerde Leo zijn knie, hij heeft al last van zijn kruisbanden, dus toen hij uit gleed….je raadt het al. Strompelend moest hij verder en maar volhouden dat het geen pijn deed. Tja en als hockeyer weet je dat juist erg pijn doet! En zo eigenwijs (lees Latijns Amerikaanse trots) als het maar zijn kan, blijven lopen met een grote rugzak. Uiteindelijk hebben Elodie en ik gezegd dat het niet verder kon en hebben we zijn rugzak afgepakt. Aan het einde van de middag vertrok de bus weer naar Santiago. We waren net 10 minuten onderweg en toen boem! De minibus reed nog op de onverharde weg en er was iets afgebroken (geen idee wat) maar dat moest gemaakt worden. Dus iedereen uit het busje. Er was precies een grote steen en daar ging Leo op zitten en Robin en ik ondersteunde hem. Toen ik daardoor naar beneden keek, zag ik een echte fossiel!!! Ik ben voor de eerste keer in de Cajon del Maipo en vind meteen een fossiel. De Chileen die naast mij in de bus zat, was wel een beetje jaloers, hij kwam zo vaak daar en had nog nooit wat gevonden! Ik heb hem bewaard en zal het ook zeker meenemen naar Nederland.

Ik hoop dat alles met jullie in Nederland ook goed gaat! Wat ik al zei, het is raar om te beseffen dat jullie met dikke jassen en sjaals lopen, terwijl ik vaak alleen mijn pak aan heb of een vestje.

Liefs Marin