Vamos, vamos chilenos, esta noche vamos a ganar!!

Hallo allemaal,

Ik denk dat ik maar moet onderkennen dat ik niet echt een kort verhaal kan schrijven. Voor mij is het ook een manier om bij te houden wat ik allemaal gezien heb, want dat ga ik niet allemaal onthouden. Gelukkig zijn jullie ondertussen gewend om 15 minuutjes de tijd te nemen om mijn stuk te lezen. Van papa en mama hoor ik dat jullie het wel leuk vinden om op de hoogte te blijven. Wat ik zelf ook leuk vind is dat collega’s enz. van mama die ik maar een paar keer gezien heb met vol enthousiasme mijn belevenissen willen volgen. Bereidt je maar voor, want als ik op reis ben zal ik proberen het ritme er in te houden. Iets dat ik niet kan beloven omdat ik niet weet of er internet aanwezig is. Maar na mijn rondreis van vorige zomer in Marokko, waar ik internet vond in een dorpje aan de rand van de Sahara zal het wellicht ook op een ijsschots in Patagonië te vinden zijn;-)

Op de ambassade loopt alles redelijk door. Het maken van afspraken heb ik uit handen gegeven en dat is een stuk beter, want nu hoef ik niet elke keer aan de telefoon te hangen. Ook ben ik al begonnen met het schrijven van mijn verslag. Helaas krijg je altijd nieuwe informatie dus moet ik wel elke keer alles herlezen en aanpassen. Maar ondertussen staat er wel al wat op papier. Ik hoop volgende week echt een groot stuk te kunnen schrijven, want mijn begeleider vertelde deze week dat het misschien wel handig zou zijn om een deadline te stellen. Dan schrijf je alles wat je weet en waar je nog aan werkt laat je maar even open. In principe ligt mijn deadline een week later dan die van Jantine, maar ik wil voor mezelf ook wel een eerdere deadline halen. Scheelt alleen maar tijd daarna. Ik moet een gesprek met de Carabineros, de politie hebben, maar dat loopt niet echt lekker. De defensie attaché en ik hebben een officieel verzoek gedaan, maar tot nu toe nog geen antwoord gekregen. Daar hebben zijn assistente en ik deze week achter aan gebeld, maar zonder resultaat. We bellen ze zo vaak op dat ze er misschien gek van worden, misschien moet ik ze maar gaan stalken om aan een gesprek te komen. Verder had ik deze week nog twee erg prettige gesprekken met twee heren van twee mensenrechten organisaties. Mijn onderzoek is een beetje aangepast omdat het politie geweld ook een interessant en actueel thema is. Zo is er in september een campagne begonnen tegen politie geweld en wat denk je de website had ik in de eerste week van mijn stage bezocht, maar daarna kreeg ik dat de site "niet te vinden was". Mmmm opvallend dat de politie hier nog steeds een soort van onderdrukkingsapparaat is en dat de site 4 weken plat heeft gelegen. Ik zeg dat er een hacker is geweest. Een van mijn gesprekspartners beaamde dit, hij is de directeur van Amnesty International Chile en ook hun website was moeilijk bereikbaar. Ik bedoel maar….Chili is een democratie maar wel met veel beperkingen. Zo moet er toestemming worden gevraagd aan de regering om een manifestatie te houden! Dit is een verordening die nog stamt uit de tijd van meneer Pinochet om zijn tegenstanders geen gelegenheid te geven om zich te uiten. En na de installatie van de democratie is dat nooit veranderd. En zo zijn er meerdere wetten die uit die tijd komen en nog steeds van kracht zijn. Zo ook de amnestie wet, waardoor Pinochet niet vervolgd kon worden voor de martelingen en verdwijningen van duizenden Chilenen. Met de lokale werknemers heb ik daar wel eens over gesproken en eigenlijk is het zo dat er nog steeds een soort van dictatuur is volgens hun en dat de regeringen van de democratie niet de "cojones" (de ballen) om de wet te veranderen. Ik vind dat best wel heftig, want het beeld dat in Europa heerst van Chili, is dat het een heel stabiel en welvarend land is, maar hierachter zit veel meer. In vergelijking met Spanje, daar zijn er ook problemen, maar na Franco hebben ze wel een hele nieuwe grondwet gemaakt en die is nu nog steeds geldig.

Het is altijd bijzonder om bij een gebeurtenis te zijn die in de geschiedenis boeken terecht komt. En ik kan vertellen, het is gelukt! Op woensdag 15 oktober is er voor het eerst in bijna 100 jaar gewonnen van Argentinië tijdens een officiële wedstrijd. Samen met Jantine ben ik naar het stadion geweest. Natuurlijk had ik via internet gevolgd dat Nederland in Oslo gewonnen had van Noorwegen. Het zou mooi zijn als ook Chili zou winnen vandaag. Na het werk zijn we snel naar huis gegaan en hebben we ons omgekleed. Ik had Jantine opgehaald en om 18.00 gingen we richting het stadion. In de metro was het al aardig druk, niet alleen met fans maar ook vanwege de spits. We wisten niet helemaal precies waar we eruit moesten, maar er liepen genoeg mensen met rode shirtjes. Die hebben we uiteindelijk maar gevolgd. Toen we de metro uitliepen was het een grote mensenmassa en langs weg die we moesten lopen, stonden overal verkopers met vlaggen, petjes, toeters en eten. Ik heb een Chileense vlag gekocht en ik had mijn rode jas aan dus ik was echt een supporter van La roja, zoals het team wordt genoemd. De sfeer in het stadion was geweldig, we hebben mee gezongen en geschreeuwd als de *****scheids niet de juiste beslissing nam! Zo hard dat de Chilenen om ons heen (natuurlijk veel mannen) best om ons moesten lachen. De goal was echt een mooi opgezette aanval en je zag hem er al in gaan voor dat die zat. Het hele team speelde goed en ze hadden nog veel kansen, alleen missen ze te veel. Bij de Argentijnen speelde Messi mee. Het is wel een klein ventje, maar de bewegingen die hij maakt zijn super. Helaas was de scheids ook onder de indruk van hem en kreeg hij te veel vrije trappen mee. Bij de Chilenen is Mati Fernandez mijn held. Hij speelt bij Villareal in Spanje en ik had hem daar al eens gezien, maar wist niet dat hij Chileen was. Elke keer als er een hoekschop moest worden genomen, ging iedereen stampen en trilde het hele stadion. Na de wedstrijd was het een groot feest. Chili had wel eens van Argentinië gewonnen, maar dat was vriendschappelijk. Nu was het voor het eggie. Chili staat gedeeld 3e in de Zuid Amerika poule voor de classificatie van het WK in Zuid Afrika. Paraguay eerste, de Kanaries tweede en dan komen Chili en Argentinië. In dit geval is Chili direct geplaatst, maar er zijn nog 7 of 8 wedstrijden te spelen dus er kan van alles gebeuren. Vanaf maart 2009 zullen we weten wat er gebeurd, want dan is de eerst volgende wedstrijd.

Donderdagavond ben ik naar La Serena gegaan. Ik wilde daar al een keer heen, want alles wat ik nu zie, hoef ik straks niet meer te zien als ik op reis ben. Elodie had al gezegd dat ze daar heen wilden en opeens waren we met een groep van 8 personen. Voor het eerst waren wij als Nederlanders in de meerderheid, want naast Jantine en ik was Elise, de vorige stagiaire, ook mee. Verder waren David (Engels), Rocio (Mexicaans), Amelie, Leo en Elodie mee. We hadden een bungalow gehuurd waar plaats was voor 7 personen en nog een aparte kamer. De reis naar La Serena ging prima. Aangezien ik altijd in de bus slaap, was het nemen van de nachtbus geen probleem voor mij. Als je hier in de bus stapt, hoef je niet echt je kaartje te laten zien. Als je 5 minuten onderweg bent, komt de tweede chauffeur langs om het kaartje te controleren en je naam en paspoortnummer op te schrijven. Gelukkig ken ik dat nu uit mijn hoofd, want hier heb je dat best vaak nodig en zo voorkom ik dat ik elke keer mijn paspoort uit mijn rugzak of geldtasje moet halen. Toen we net ingestapt waren, kwam Amelie erachter dat ze haar tas kwijt was. Ze is nog uitgestapt, maar er lag niets meer op de plek waar we stonden te wachten. Dit was natuurlijk vet balen, want alles zat in die tas, geld, creditcard, paspoort enz. Ze zijn onderweg ook nog even langs de Carabineros geweest. Ik heb er allemaal niets van meegekregen want ik lag lekker te slapen, als een beer die zijn winterslaap houdt, zo vast sliep ik. Toen we dan ook vrijdag aankwamen in La Serena en in de bungalow de spullen hadden neergezet ben ik naar buiten gegaan. Eigenlijk was ik van plan om alleen een strandwandeling te maken, maar Elodie zei ook dat ze mee ging. Samen met haar en Leo zijn we naar La Serena gegaan om te kijken wat de mogelijkheden waren bij touroperators. Rond half 12 hebben we de mensen in het huisje gebeld en gezegd dat ze naar La Serena moesten komen omdat we dan naar Ovalle zouden gaan en daar een tour zouden boeken. Het zou daar ook goedkoper zijn. We zijn in een microbus naar Ovalle gegaan, een ritje van ongeveer 2 uur. Ovalle als stad is niet heel erg bijzonder. Het is het begin punt van vertrek naar bezienswaardigheden in de omgeving. In La Serena was het zwaar bewolkt en in Ovalle scheen de zon. Helaas had ik nog steeds de kleding aan die ik in de bus aan had en dus een lekker T-shirt met lange mouwen en thermostof. Kortom, het was bloedheet. Met zijn alle zijn we naar de markt gelopen en hebben we wat gegeten. Het was best lekker, we hadden allemaal het dagmenu van drie gangen en dat koste 2000 Pesos! Nu kom je er achter dat Santiago best wel duur is. Natuurlijk zijn er goedkope tentjes te vinden, maar daarvoor moet je meer zoeken en daar heb ik eigenlijk ook niet zo veel zin in. Daarna is Leo gaan kijken of hij iets kon regelen met een tour. De rest van de groep had even een half uurtje de tijd om bij te komen. Toen ben ik met David even snel gaan kijken of ik iets met korte mouwen kon kopen. David zei dat hij nog nooit zo snel kleding had gekocht met een meisje. Tja, ik ben daar erg makkelijk in, moet de goede maat zijn, leuke prijs hebben en het liefst van katoen, dan ben ik al blij. Uiteindelijk duurde het 13 minuten en had ik voor 6000pesos maar liefst twee shirtjes. En ook nog twee leuke, een roze met een vlinder en een groene met de tekst: my material dream en een paar plaatjes van lipstick, spiegel en borstel. Daarna zijn we met een busje naar Valle del Encanto gegaan. Dat is een vallei waarin muurtekeningen en piedras tácitas (een soort gaten) van de Molle cultuur te vinden zijn. In die gaten zullen ze gekookt hebben of zo, het fijne weet ik er ook niet van. Maar de figuren die in de rotsen zijn gegriefd zijn erg mooi (zie foto). In de vallei lagen ook allerlei grote keien, misschien beter rotsen te noemen. Ik verbaas me dan altijd dat die rots dan zo alleen ligt en ergens een keer in een ijstijd is achter gebleven, lang leve het vak aardrijkskunde! We hebben ook nog de baños de Inca gezien, dat zijn baden uit de rotsen gehakt. Hoe ze er precies in en uit zijn gekomen, geen idee. Maar ik vond het wel indrukwekkend. De hoeveelheid cactussen was ook mooi om te zien. Na het bezoek aan de Valle del Encanto zijn we door het busje dat Leo had geregeld terug gebracht naar La Serena. De chauffeur was nu met zijn zoon, Rodrigo en hij zou ons nog wel even bellen om later die avond af te spreken om uit te gaan. Toen we weer in de bungalow waren, wilde iedereen eigenlijk zo snel mogelijk zijn bed in. We hadden wel met de man afgesproken dat hij er morgen om 9.30 zou zijn om ons naar Parque Humbolt te brengen. Elodie en ik hadden zo onze twijfels, of de man wel op tijd zou komen en in welke staat hij zou aankomen (omdat hij wel uit zou gaan met zijn zoon….). Elodie en ik zagen het uiteindelijk maar zo: als hij ons niet kan rijden, dan kapen wij het busje en rijden wij de groep!
De volgende dat was de man op tijd, voor Chileense begrippen. Hij was er om 10.10 Nu had hij ook zijn andere zoon bij zich, Mauricio. Beide jongens waren erg aardig. En Mauricio kletste echt de oren van ons hoofd. Ik wilde ook nog naar buiten kijken dus echt veel heb ik niet met hem gesproken. Onderweg rij je over de Panamican Highway die door heel Zuid Amerika loopt en ik dacht zelfs ook door Centraal Amerika. Na een tijdje gingen we van deze weg af en reden we over een onverharde weg. Het landschap werd steeds droger, langs de weg reden de Chileense ruiters (weet even niet hoe ze heten) en op een gegeven moment reden we in het duinlandschap. De wind had een duin deels over de weg heen geblazen. Het leek wel een beetje op het landschap voor ik de Sahara inreed, maar een stuk minder droog! We moesten er toch even uit, want een keer in de 10 jaar is er een fenomeen te zien. Dan staan er bloemen in bloei in dit duin landschap. Eigenlijk is het de woestijn al, maar er zijn plekken waar het fenomeen nog duidelijker te zien is. De bloemen zijn paars en af en toe een gele bloem er tussen. Het was jammer dat het bewolkt was, want dat deed het effect een beetje te kort. Je zit in de woestijn en om je heen staan er allerlei bloemen in bloei. Rond 14.00 waren we bij een dorpje, Choros, aan de kust. De mensen die daar liepen, droegen echt nog winterkleren dus vroeg ik me af, hoe koud het dan zal zijn als we naar de eilanden zouden gaan. Deze dames bleken ook een restaurant te hebben en daar hebben we met zijn alle gegeten. De vis kwam vers uit de zee en de vissoep vooraf was zeer smaakvol. Daarna zijn we naar de boten gegaan. We hadden geluk want de laatste boot zou over een half uur ongeveer gaan. Toen wij stonden te wachten was de zee best een beetje ruig en de boot die aankwam had allemaal mensen met bleke gezichtjes. Wij waren met een groep van 12 en nog 2 andere kwamen ook mee. We zijn naar het Humbold park geweest. Dat is een reservaat waar de Hmbold pinguïn leeft. Dit is dusdanig bijzonder omdat de pinguïn normaliter in het gebied van de Zuidpool leeft en hier eigenlijk naast de woestijn op een eiland. Op het eiland Choros zelf zijn we niet geweest, maar we zijn er langs gevaren. De zeeleeuwen kolonie hebben we ook gezien. Onze gids legde uit dat een mannetjes zeeleeuw wel 20 dames kan plezieren. Tja, en dan heb ik mijn mondje al weer klaar als er 4 jongens van onze groep zijn. Dus ik zei dat ik wel weet wat de jongens willen zijn in het leven hierna. De hele boot moest lachen en vooral de meiden natuurlijk. Daarna vertelde de gids dat de pinguïn zijn hele leven een vrouw heeft en daar kwam de volgende opmerking. Dan merk je toch wel dat ik best lang en ook wel goed Spaans spreek, het anticiperen op dingen die gezegd worden gaat een stuk makkelijker. Na de pinguïns en zeeleeuwen en de stank van de uitwerpselen te hebben overleefd (de grijze rotsen zijn soms helemaal wit…..:-) inderdaad van de shit) zijn we richting het eiland Damas gevaren. Onderweg hebben we nog een paar dolfijnen gezien! Alleen voelde ik me een beetje zeeziek van het vaak stilliggen en de golven die best aanwezig waren. Gelukkig had ik het niet koud, mijn rode jas is echt wind dicht en dat was toch wel erg prettig! Dus een goede aanschaf mam! Op het eiland Damas mochten we van de boot. Ik had best wel weer een beetje trek en eigenlijk niet zo veel zin om over het eiland te lopen. Dus ben ik met Jantine en Rodrigo een beetje uit de wind gaan zitten. Helaas scheen de zon nog steeds niet en dus heb ik maar even de binnenkant van mijn ogen bekeken zoals Bassie altijd zei. Het was maar 15 minuten, maar de powernap heeft goed geholpen. Daarna nog even mijn broodje gegeten en de vogeltjes kwamen op 10 cm afstand broodkruimels halen. Dit was echt genieten. Ik fantaseerde meteen om 3 dagen op het eiland te zitten als een Robinson Crusoe en dan muziek mee, een goed boek en eventueel nog mannelijk gezelschap dat er natuurlijk te jummie uit ziet en dan daar lekker te relaxen en te genieten van de natuur en rust. Helaas is dit eiland zeker in de zomer een druk bezochte plek, dus zal ik toch een ander eilandje moeten uitzoeken. Na een uur op het eiland zijn we terug gegaan met de boot en daarna met de bus terug naar La Serena. We hadden onderling besloten om uit eten te gaan en vervolgens te gaan stappen. Ik ben niet gaan stappen, heb wel nog even een drankje gedaan met de groep, maar daarna zijn Fanny (zij kwam zaterdag aan) en ik met een taxi naar de bungalow gegaan. Want zondag zouden we naar Valle del Elqui gaan. Ik ga liever zo veel mogelijk bekijken en als ik dan uit ga en zo veel moet reizen wordt ik alleen maar slaperig.

Zondag zouden we om 10.00 vertrekken. Elodie, Fanny, Leo en ik zouden naar Valle del Elqui gaan. Het hart van de Pisco, de Chileense drank, maar ook het gebied waar Gabriela Mistral, een inheemse vrouw die de Nobelprijs voor de Literatuur heeft gewonnen, heeft gewoond en van de verschillende sterrenwachten. Helaas voor ons was Rocio er om 10.15 ook over uit, ze wilde ook mee. Alleen vervelend dat ze dat gisteren niet had gezegd, want we hadden 40 minuten gesproken over wat iedereen wilde doen die zondag en dat ze dus niet op tijd was. Ach Fanny zei al, positieve ervan is, is dat de prijs van de taxi per persoon naar beneden gaat. We zijn toen richting Vicuña gereden en langs een stuwdam gekomen, waar erg veel wind stond. De dam is ongeveer 15 jaar oud en is geplaatst omdat er te weinig water was om de druiven voldoende water te geven en dat was en is hun belangrijkste bron van inkomsten. Bij de stuwdam waren ook nog wat kraampjes. Ik heb een talisman gekocht, volgens de soort van waarzegger was ik erg in balans en wist ik goed wat ik precies wilde in mijn leven en dat mijn familie erg belangrijk voor me was. Leo en ik waren de enige die dat hadden gedaan, de andere meiden waren bang om dat te doen. Ik geloof er niet echt in maar het is frappant dat er toch wel een kern van waarheid in zit. Daarna zijn we verder gereden naar de wijngaard van Capel, het bekendste pisco merk in Chili. Na een rondleiding over het terrein hebben we nog een beetje mogen proeven. Wij waren niet de enige buitenlanders, want het ander deel van de andere groep waren ook Euopeanen. Helaas spraken ze niet allemaal even goed Spaans en heb ik nog een beetje gewerkt als tolk! Want hun eigen gids vertaalde niet alles even goed….Na de proeverij hebben we onze weg vervolgd naar Vicuña. Op het Plaza de armas liepen twee hele schattige meisjes hand in hand met hun jongste zusje, en ze bleven mij maar aankijken en naar me zwaaien. De kinderen in dit soort dorpen zijn veel puurder, moeilijk om te omschrijven, maar ze zijn echt nog kind. Staan niet bloot aan de invloeden van tv, muziek en internet zoals in de grotere steden. We hebben nog een aantal winkeltjes bezocht waar artesania te vinden is. Ik heb een soort schilderijtje gekocht dat uit hout is gesneden en een tekening van de guanaco (soort lama) heeft. Dat symbool staat voor bescherming, veiligheid en geborgenheid van je thuis. Na kort overleg besloten we om nog verder de vallei in te gaan. Zo hebben we het geboortedorp van Gabriela Mistral gezien en nog wat andere dorpjes en een prachtig uitzicht over de wijngaarden gezien. In het dorpje Pisco Elqui heb ik nog wat zelf gemaakte jam en een soort dulce de leche (hier heet het majar en in Mexico cajeta) gekocht. Allebei zonder conserveermiddelen en dus een hele pure smaak. Op de terug weg zijn we nog langs de rivier gestopt die door de vallei loopt. Daar heb ik heerlijk langs het water op een bankje gelegen en geluisterd naar het vallen van het water van de rivier. Ik merk dat ik het prima kan om met mensen in een groep te reizen, maar dan heb ik wel mijn eigen momentjes nodig waar ik even alleen ben en op mezelf kan zijn. Dit was zo een heerlijk momentje. Daarna zijn we terug gereden naar La Serena en hebben we met de andere groep een tentje gezocht om te eten, iets dat op zondag niet echt makkelijk is. We hadden genoeg tijd om wat te eten, maar daarna moesten we ons haasten om op tijd bij het bagagedepot te komen. Dat was gelukt en om 23.40 begonnen we aan de reis terug naar Santiago. Zeker de stoelen in de semi cama (half bed bus) klasse zijn prima om te slapen. Helaas is de temperatuur niet altijd even lekker. En dus werd ik wakker omdat ik het te warm gehad, is weer eens wat anders aangezien ik het altijd koud heb.

Goed, ik ga maar eens stoppen en lekker slapen. Want deze week is weer erg druk. Woensdag het afscheidsfeestje van Elodie, donderdagavond een conferentie van een Nederlandse kunstenaar en salsa les en van vrijdag tot zondag naar Mendoza, Argentinië om mijn visa te vernieuwen. We gaan met 8 meiden daar heen dus dat zal wel gezellig worden. En ik heb een gesprek met de staatssecretaris van Binnenlandse Zaken waar ik met de Ambassadeur naar toe ga. De afspraak is pas zeker als die geweest is, maar ik vind het erg gaaf dat de staatssecretaris met mij (een studente uit Nederland) wil praten over het nieuwe Ministerie van Openbare Veiligheid. Dus volgende week komt mijn verhaal weer halverwege de week op de website en ik zal dan ook foto’s erop zetten. Dat was niet gelukt afgelopen week. Dank voor jullie reacties op de weblog en die ik via papa en mama krijg!

Veel liefs Marinda

Ps1: Marcel en Natas, gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon. Het kaartje is onderweg.
Ps2: Marjan veel plezier in Mexico, je gaat een mooie reis maken heb ik gelezen.