Laatste berichtje....

Lieve allemaal,

nadat we Karin gedag hadden gezegd, zijn we in de bus gestapt en naar de grensovergang gebracht. Daar werd verteld dat je lopend de grens over moest, eerst een uit stempel halen bij de Boliviaanse post en vervolgens de grens over lopen en een Peruaanse stempel halen. Daarna kwam de bus, hier ook meteen de Bolivianos ingeruild voor de Nuevos Soles en op weg naar Puno. Een stad aan het Titicacameer. Erwin en Annemieke hadden een mooi hotel, maar net iets boven mijn budget. Toen ik dat tegen de receptionist zei, liet hij me weten dat ik naar het hotel aan de overkant moest gaan en naar Señor Gabriel moest vragen. De vriendelijk man heeft me een kamer aangeboden, ver onder de normale prijs met een eigen badkamer en kabel-tv! Daarna door het stadje gelopen en wat bleek, het feest van de Candelaria was aan de gang; muziek, zang, dans en verkleedde dames (een aantal een beetje schaars gekleed) door de straten van Puno. Hierdoor zat de sfeer er wel in.

De volgende ochtend brachten we een bezoek aan de floating islands, maar eerst heb ik genoten van het aller-lekkerste ontbijt aller tijden! Vers fruit, yoghurt, donker brood (nog geen bolster), ham, kaas en zelfs avocado.... De eilanden die we zouden bezoeken zijn drijvende eilandjes gemaakt van riet. De Uros stam woont al eeuwen lang op deze zelfgemaakte eilandjes nadat ze waren verdreven van het vaste land door een andere indianenstam. Door het opstapelen van riet en het proces van composteren ontstaan er blokken riet die de eilandjes vormen. Hierop worden dan weer de huizen gebouwd, eveneens van riet. Deze hele uitleg kregen we van onze gids te horen en de Uros hadden de
attributen gemaakt om het verhaal wat visueler te maken. Na de uitleg werden we letterlijk de huisjes binnen gesleurd om een kijkje te nemen. Al gauw bleek er een groot verschil tussen te zitten, want bij Erwin en Annemieke stond er een tv in het huisje en waar ik was, hadden ze alleen een altaar. Daarna moesten we naar de winkeltjes van de bewoners, eigenlijk kleedjes, waar ze hun zelf gemaakte spullen verkochten. Ik dacht: "hier moet ik mijn souvenirs kopen, want nu komt het echt bij de mensen die het maken en nodig hebben." Mijn top aanwinst: een mooi hand geborduurd wandkleed. Daarna met een rieten boot naar de andere kant gevaren en de Inca cola geprobeerd. De Peruaanse variant van Coca Cola. Het smaakt naar Red Bull, maar dan zonder de cafeïnewerking.

De dag erop een bus naar Cuzco genomen, maar niet de gewone bus die er 6 uur over doet, maar een toeristenbus die er 10 uur over doet en in allerlei plaatsen stopt die resten hebben van de Inca cultuur. De trip was niet zo spectaculair en het enige wat wel interessant was, was een katholieke kerk die inheemse kenmerken had. Oké, kenmerken, het waren er maar twee, de zon zit in het altaar verwerkt en de maan boven de ingang. Maar dat was het dan ook. Eenmaal in de avond in Cuzco aangekomen stond ik letterlijk en figuurlijk voor een dichte deur! Ondanks mijn reservering deed niemand de deur van het hostel open... En ik was niet de enige die aan het wachten was, want de wasdame stond er al een kwartier. Samen hebben we 10 minuutjes gestaan, maar daarna ben ik naar een internetcafé gegaan en adressen van hostels gezocht. Toen in een half uur later terugkwam, was er nog steeds niemand en ben ik naar een andere plek gegaan. Toen ik daarna met Annemieke en Erwin wat ging eten, vertelde zij een zelfde soort ervaring in hun hotel.

De sfeer in Cuzco beviel wel, ondanks de vele ambulante straatverkopers die je allemaal die mooie muts willen verkopen. In totaal ben ik 6 dagen in Cuzco geweest. De ene dag een bezoek gebracht aan de vier Inca ruines rond de stad, Saqsayhuaman, Q'enqo, Puka Pukara en Tombomachay. De andere dag een tour gemaakt door de Valle Sagrado, de heilige vallei van de Inca’s die eindigde in Aguas Calientes. Natuurlijk stond een bezoek aan Machu Picchu ook op het programma. Ik had een goede touroperator gevonden die alles zou regelen. Ik werd om 6.00 op gehaald bij mijn hostel en naar het treinstation gebracht, daar de trein naar Aguas Calientes genomen en de rest van de middag in AC rondgehangen. Ik moest vroeg naar bed, want ik wilde de berg Wayna Picchu op klimmen en daar laten ze maar 400 mensen per dag op. Gelukkig is het regenseizoen en zijn er minder mensen, maar toch was de rij lang toen ik de bus om 5.30 naar boven wilde nemen. Om iets voor zessen stond ik bij de ingang om een van mijn hoogtepunten van mijn trip te gaan zien. In de rij voor de bus kwam ik twee Chileense jongens tegen en we raakten aan de praat. Samen zijn we de Wayna Picchu op gegaan, maar eerst om 7.15 een rondleiding door mijn gids georganiseerd door mijn touroperator. Die ochtend hingen er overal wolken en had Machu Picchu echt iets mysterieus en spannends. De resten van MP zijn zeer goed te zien en daarom was het leuk dat ik ook nog een foto heb gezien van toen het net ontdekt werd. Ik kon uren blijven rondhangen daar, maar na de rondleiding ben ik samen met de Chilenen naar de Wayna Picchu gegaan en zijn we naar boven gelopen. Sommige delen van de trap waren erg stijl en af en toe moest ik een handje krijgen van de jongens omdat de traptreden te hoog waren. Maar toen we boven waren en het uitzicht zagen op de ruines, fantastisch!! We zijn 2,5 uur boven gebleven en ik heb daar heerlijk een snicker gegeten. Overal om je heen zie je de jungle en langzaamaan begonnen de wolken weer terug te komen. Gelukkig waren die verdwenen toen we op de Wayna Picchu stonden, maar omdat het regenseizoen is, besloten we op tijd af te dalen. En dat was moeilijker dan omhoog. Nu waren de treden nog groter en sommige delen op de Wayna Picchu waren nog een beetje modderig. Maar goed, beneden aangekomen zijn we even gaan zitten en uitrusten en daarna naar de andere kant, waar de foto op de kaartjes wordt gemaakt. En toen begon het me toch te regenen....Kletsnat werden we en dat was ook het moment om terug te gaan naar Aguas Calientes, want mijn trein vertrok om 17.00 en ik had gelukkig mijn hotelkamer nog dus ik kon even douchen en opwarmen. De treinreis was lang en saai, zeker het laatste stuk als de trein zigzaggend naar beneden naar het station van Cuzco moet. Dat heeft een uur geduurd. Gelukkig heb ik wat geslapen en op het station stond de jongen van de touroperator me al weer op te wachten. De volgende dag een beetje rondgehangen in Cuzco en gewacht op de nachtbus naar de witte stad, Arequipa. Nadat je instapt wordt je gefilmd en je handbagage wordt ook gecontroleerd op drank. Kortom een veilige reis naar Arequipa in de cama-klasse, dus veel beenruimte en een dekentje en een kussentje.

De volgende dag in Arequipa kon ik niet veel doen, want het was een beetje druilerig en regenachtig weer. Maar de stad heet niet voor niets “La Ciudad Blanca”. Het plein in helemaal wit en ik ben maar een lekker ontbijtje op een van de balkons gaan nemen. Verder is er een museum over de Chiribaya cultuur, een nieuwe pre Inca cultuur die 60 jaar geleden is ontdekt. Ik was verbaasd over de kwaliteit van de spullen die overgebleven zijn. Doordat het weer niet echt meewerkte heb ik maar een tourtje geboekt door de stad en de dorpjes erom heen. Maar na twee dagen Arequipa was ik toch blij om weer verder te gaan, naar Nasca, waar ik over de Nasca lijnen heb gevlogen. De lijnen zijn duizenden jaren oud en door het droge klimaat in Nasca (woestijn) is alles al die jaren bewaard gebleven. De lijnen zijn duidelijk zichtbaar en de vormen variëren, van een aap tot een condor en van een kolibrie tot een spin. Echt veel is er niet te doen in Nasca, maar omdat ik toch een cama plaats wilde (de rit naar Nasca had ik semi cama (kan niet helemaal gestrekt) en de man naast mij had eigenlijk ook mijn stoel moeten kopen) moest ik een dagje extra in Nasca blijven. Gelukkig had ik een zeer vriendelijk Nederlands-Peruaans echtpaar gevonden die een leuk hostel runnen waar ik 2 dagen heerlijk kon blijven en eindelijk een goed gekookt eitje kon krijgen.

Mijn laatste dagen in Peru en Zuid-Amerika heb ik in Lima doorgebracht. Lima is zo anders, maar de mooie koloniale gebouwen, lekkere eettentjes, de zee en de leuke buurten (Chinatown) heb ik allemaal gezien dankzij mijn persoonlijke gids David! Gelukkig kon ik de taxi delen naar het vliegveld met mijn kamergenootje delen en zo was ik 3 uur van te voren op het vliegveld, klaar om Zuid-Amerika te verlaten en naar New York te vliegen.

Dit was het dan, mijn laatste bericht op mijn site. Het laatste deel heb ik in de Apple store in NY getypt, weer eens wat anders dan een internetcafé;-). Ik hoop dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten van mijn avonturen in Zuid- Amerika. Als ik weer in Nederland ben, zal ik de laatste berichten van foto's voorzien. Iedereen bedankt voor de lieve berichtjes, e-mails, sms’jes en krabbels.

Op vrijdag 6 maart vlieg ik om 17.45 van New York naar Schiphol, waar ik zaterdag 7 maart om 7.30 zal landen, het vluchtnummer is DL80, voor wie naar Schiphol wil komen :-)!

Liefs Marinda