Deel 1: van Coyhaique (Chili) naar Ushuaia (Arg)

Hallo allemaal,

Allereerst wil ik iedereen nog een gelukkig nieuw jaar wensen. Het heeft even geduurd voordat ik weer een bericht heb kunnen plaatsen, sorry :-) De reden daarvoor is dat ik zoveel gezien heb in een korte tijd en dat ik niet altijd even makkelijk toegang had tot het
WorldWideWeb ;-) Ik zal in twee berichten over mijn reis van Coyhaique naar Ushuaia schrijven. Hier volgt het eerste deel.

Op maandag 15/12 hadden we samen met de twee Nederlandse meiden van de bootreis van Puerto Montt geregeld hoe we uit Coyhaique weg moesten komen. Dat was nog een hele zoektocht. Om half 10 zou het loket waar ze de buskaartjes verkopen opengaan. Zoals wel vaker op dit continent gebeurt, betekenen de openingstijden niet dat ze dan ook daadwerkelijk
opengaan. Navraag leverde ons de keuze uit 2 opties. Optie 1: van Coyhaique met de bus via Puerto Ibanes met de boot naar Chile Chico de grens over naar Los Antiguos in Argentinië en dan van daaruit een bus nemen naar El Calafate. Optie 2: de bus nemen tot Comodoro Rivadavia, dat ligt helemaal aan de oostkust van Argentinië en vervolgens een andere bus naar El Calafate die ook weer via een andere plaats zou gaan. We hebben voor optie 1 gekozen, er van uitgaande dat we de rechtstreekse bus naar El Calafate konden nemen. Onze slaapplaats was bij een ouder echtpaar dat verschillende kamers had en een heerlijke
kersenboom in de tuin. De volgende ochtend moesten we om 6.30 klaar staan. En we waren niet de enige, vanuit onze hospedaje vertrokken we met 6 personen! Als de bus je dan 45 minuten later komt ophalen, is het wel gezellig op de vroege ochtend. Goed, na een busritje van 1 uur waarbij volgens mij iedereen, behalve de buschauffeur, de binnenkant
van zijn ogen heeft bekeken, kwamen we aan in het gehucht Puerto Ibañes. Dit dorpje begint eindelijk weer tot leven te komen, nadat in de jaren '60 of '70 (weet het exacpte jaartal niet meer) het dorpje was verdwenen onder een laag van as van een vulkaanuitbarsting. Maar alsnog gebeurt er niet veel, behalve dat vandaar de ferry (veerboot) vertrekt naar Chile Chico over het grootste meer, Lago Buenos Aires, van het Zuid-Amerikaanse continent. Toen we de bus uitstapte bij het meer, stond er erg veel wind en daardoor waren er ook hoge golven op het
meer. De ferry zag er toch iets minder stabiel uit dan de Navimagboot waarmee ik van Puerto Montt naar Puerto Chacabuco ben gekomen. De 3uur durende boottocht was vrij heftig op het einde. Maar de mooie kleur blauw van het water en het landschap waren het waard om te zien. Bij aankomst in Chili Chico was het voor mij al duidelijk waar je moest gaan staan om een busje te pakken naar Los Antiguos, dankzij een aardige man van de ferry. Maar tegelijkertijd begon ook de Peking Express. Voor wie dat niet kent, het is een tv programma waarbij
meerdere koppels een route liftend moeten afleggen. En elke aflevering valt het koppel dat als laatste binnenkomt af. Goed, wij kwamen dus met een lading toeristen die ferry af en hadden snel een busje. Maar de anderen ook. Wij moesten als gekken door het dorpje opzoek naar
brood! Een van de mensen in de bus moest nog wat te eten hebben, want je mag maar weinig mee de grens over nemen. En hierdoor verloren we onze koppositie in de race. Onderweg viel er ook nog een tas van het dak van het busje, gelukkig niet een van onze tassen én er zat een
touw om alle tassen waardoor die mooi bleef hangen! Toen we Chili verlieten waren we van de derde naar de tweede positie geklommen. In Los Antiguos werden we met de twee andere Nederlandse meiden voor het gebouwtje van de busmaatschappij gedropt. Omdat er zo veel mensen met dezelfde bus moesten, zijn we maar gaan bivakkeren voor de deur. Gelukkig konden we een uur later als eerste naar binnen (hier ging tot mijn verbazing de winkel 5 minuten eerder open!) en kaartjes kopen naar El Calafate. Jammer genoeg wel via Calete Olivia en Rio Gallegos, dat aan de oostkant van Argentinië ligt. De rechtstreekse bus ging
maar een keer per week en dat was pas op vrijdag. Deze bus legt wel een kortere route af, de bekende route 40, maar deels over ongeasfalteerde wegen. De bus via Rio Gallegos ging wel om 16.00 en dan zouden we daar om 8.00 op woensdag de 17e aankomen en om 12.00
diezelfde dag vertrekken naar El Calafate. Nu vraag je je misschien af wat is er in El Calafate?

Donderdag 18/12 zijn we om 6.00 met 5 man in totaal vanuit het hostal in El Calafate vertrokken naar een nationaal park waar de Perito Moreno gletsjer zich bevindt. Met een Australisch stel en een Française hebben we een auto gehuurd en zijn we naar het park gereden. Door het belachelijke tijdstip hoefden we de entree van 40arg Pesos én een georganiseerde tour van 130arg Pesos niet te betalen. De gletsjer is fantastisch om te zien! Ik heb zoveel fotos genomen, maar eigenlijk laat geen van alle een goede indruk achter over hoe het in het echt is. Het is een heel groot natuurwonder van zo'n 30 km lang, 5 km breed en 60 meter hoog, volgens mijn LP van Argentinië. Elke dag komt er nog eens 2 meter bij en breekt er ook weer een stuk af. Het geluid dat het ijs maakt en de kracht van het ijs die de golfslag veroorzaakt als er een stuk afbreekt, is waanzinnig. Met een boot ben ik ook nog naar de andere kant van de gletsjer gegaan. Als ik meer tijd zou hebben gehad in El Calafate had ik ook een mini trekking (looptocht) over het ijs gemaakt.... We zijn bijna 3 uur in het park gebleven. Doordat we zo vroeg waren, hebben we de busladingen toeristen goed kunnen ontlopen. Daarna zijn we naar een ander meer gereden en gaan picknicken. De rust en frisse/schone lucht waren de megabusreis naar het zuiden wel waard. Ik zou wel willen weten hoeveel km ik ondertussen heb afgelegd (als er iemand is die het wilt uitrekenen:-)). In het dorp hebben we even op het terras gezeten. En wie kwam ik daar tegen...de Israëli’s die we in Pucon in ons hostal hadden ontmoet! Het reiswereldje is zo klein.

De volgende dag stond de volgende busrit alweer op het programma om naar Puerto Natales te gaan. Vanaf daar ga je naar nationaal park Torres del Paine. De busrit was vrij rustig tot we in eens in the middle of nowhere stopte. Om je heen zag je niets behalve zand en iets wat lijkt op gras. Onze chauffeur stapte uit en deed de bagageklep open.... En voor we het wisten had hij een overall aan. We reden met een andere bus van dezelfde maatschappij en die had een lekke band gekregen. Tja even de ANWB bellen zat er niet in! Met een kleine 3 kwartier vertraging arriveerde we in Puerto Natales. Gelukkig hadden we snel een slaapplaats in een huiselijk hostal waar de kerstversiering volop aanwezig was, zodat we toch nog in de
kerststemming kwamen. Iets wat best moeilijk is om je voortestellen, omdat het warm is en wij Nederlanders associëren kerst toch met sneeuw en kou. We waren hier gekomen met het Australische stel, Greg en Dior. Nu moesten we snel handelen, want als we een bus konden nemen op 24/12 naar Ushuaia dan konden we de beroemde W gaan lopen in het park. Daar
zo meer over. Volgens onze globale planning zouden we mijn verjaardag in Punta Arenas vieren. Maar we hadden al meerdere keren venomen dat Punta Arenas niet echt een leuke stad was. En dat had onze Friese "maat" Jan nog even extra benadrukt. Hierdoor begonnen we te
twijfelen: de plannen omgooien of zo houden. Eerst moesten we naar een busterminal. Blijkt dat ze daar hier niet aan doen. Elke busmaatschappij heeft een halte voor het gebouw waar ze kaarten verkopen. Naast ons hostal was ook een busmaatschappij die kaarten naar Ushuaia hadden. Doordat we waren gaan twijfelen wat we konden doen, lieten we het maar afhangen van de bustijden. Het bleek mogelijk om op de 24e een rechtstreekse bus naar Ushuaia te nemen. We hadden met Greg en Dior afgesproken om dan de W te gaan lopen. De W is een
wandelroute door het park Torres del Paine en erg populair bij wandelaars voor een meerdaagse wandeltocht. Goed wij waren in de veronderstelling dat we een bus hadden. Zeker rond de kerst was het moeilijk om een bus te regelen. Toen moesten we nog opzoek naar spullen zoals een tent, matje en slaapzak. Het bleek toch goedkoper om de spullen ter plekke te huren dan in het dorp. Drie uur later wilden we de bus boeken, maar nu bleek dat we niet met de directe bus meekonden. We zouden op 23/12 dan 's avonds de bus naar Punta Arenas nemen en de volgende ochtend richting Ushuaia gaan. Dat bleek toch te kort om de W te gaan lopen. Normaalgesproken doe je er 4 dagen over. Nu moesten we heel snel wat anders regelen. Ook omdat als we een tourtje wilden boeken we dat voor sluitingstijd moesten regelen. Dat was ook nog een probleem want sommige tours zaten vol! En we wilden eigenlijk ook nog wel lopen in het park. De oplossing was een dagtour boeken en op de terugweg zouden we dan bij de bushalte in het park worden afgezet. Vandaar zouden er busjes gaan naar een refugio, slaapplaats. Het plan was om daar een tent te huren en de volgende dag
te gaan lopen. Nadat we drie uur bij het reisbureau hadden gezeten (maar wel al een overnachtingsplek voor de volgende bestemming geregeld) en ondertussen een rommelende maag hadden, liepen we met een beetje tegenzin naar een pizzeria. Nog steeds een beetje
teleurgesteld heb ik toen maar een pizza besteld met de naam W!

De volgende dag, zaterdag 20/12, werden we om half 8 opgehaald door een bus. Daar zijn we eerst naar de Cueva del Milodon gegaan. In deze grot leefde heel lang geleden een volk en een soort ijsbeer. Mooi om te zien was dat de grot helemaal door de ijstijd en is gevormd. Daarna gingen we richting het park. Daar zagen we een soort lama's. Ik kon best dichtbij komen en er waren ook wat jonge lama's. Onderweg een stop gemaakt bij een zout-zoet meer, waar je in de verte een paar flamenco’s zag staan. De kleur van het water was apart. Het leek alsof er een witte waas over het water lag. Jammer genoeg is zo'n tour bus in bus uit en foto’s maken en snel weer door. Aan de andere kant zie je wel weer veel in een korte tijd. Van een andere uitkijkplek konden we de Torres del Paine zien. Reusachtig groot en omgeven door wolken. Hier kan je binnen twee uur alle seizoenen treffen. Daarom is het plannen en voorbereiden van de W ook belangrijk. Na een karige lunch (alles was op) in een 4 sterren hotel in het park zijn we naar de gletsjer Grey gelopen. Doordat ik de Perito Moreno al gezien had, was dit een kleintje. Het park is echt heel mooi en zeker de moeite waard om er twee weken te blijven. Helaas ontbrak de tijd, want we hadden een vlucht geboekt voor de 28e. Na de gletsjer gingen we weer terug naar de ingang van het park. Hier werden we afgezet met de mededeling dat er een busje zou komen over 15a20 minuten. Onder een afdakje hebben we gewacht en toen veranderde het weer....Hierom staat Torres ook bekend. De regen begon net als de harde wind en het werd echt koud. De hele dag wel redelijk weer gehad, zonnetje en wolken, maar nu werd het echt winterkoud (oké in NL is het nu nog kouder). Verkleumd en moe van het wachten, na 1.5uur nog geen busje, besloten we om de eerste bus te pakken waar deze dan ook heen zou gaan. We waren daar met nog wat mensen aan het wachten, die naar Puerto Natales zouden teruggaan en daardoor wisten we dat zij de laatste bus hadden. Hun bus kwam en toen stapte wij ook maar in, compleet verkleumd! De rit terug naar Puerto Natales duurt ook nog eens 2.5 uur. De radio stond aan en wat bleek Colo Colo speelde de return voor het kampioenschap en ze stonden voor! Hierdoor was ik toch een beetje afgeleid van hoe koud ik het eigenlijk had! Toen we in het hostel kwamen waar we de eerste nacht ook sliepen, stonden ze wel even raar te kijken toen we om half 11 in de avond weer voor de deur stonden. Ze verwachtten ons de volgende dag. Na een heerlijke warme douche moest er nog gegeten worden, aspergesoep uit een zakje van Knorr of de Argentijnse variant met rijstewafels en gezouten pinda's. Het was erg lekker, misschien wel dubbel zo lekker doordat we echt trek hadden. De volgende dag hebben we lekker uit geslapen. Voor het eerst in drie weken. Voor de rest niet veel gedaan. Plan was om een stuk te gaan lopen, naar een cadeautje voor mij te zoeken en toen kwamen we langs het hotel van onze Friese Jan. Jantine was al binnen geweest, maar ik nog niet en we wilden net weggaan en toen kwamen we Jan tegen. Hij nodigde ons uit om wat te drinken en we hebben gezellig gepraat. Hij werkt op een schip
dat tochten naar Antarctica maakt. Misschien iets voor de toekomst en anders weer ik een andere manier om het goedkoper te doen.... Na de borrel zijn Jantine en ik nog even gaan wandelen en daarna zouden we Jan weer zien. Hij had ons uitgenodigd om te gaan eten! De wijn vloeide rijkelijk, vooral bij Jan, het eten smaakte goed en de sfeer was relaxed.

Zo, dit was het eerste deel van de reis. Ik zal snel het verhaal afschrijven. Gelukkig schrijf ik alles eerst op mijn iPod en daarna hoef ik niet steeds naar een internetcafé. Helaas ben ik er een beetje laat achtergekomen dat ik ook hierop kan typen, want ik moet nu nog bijna over 2,5 week schrijven. Hopelijk komt de deel 2 nog dit weekend en kan ik de achterstand een beetje inhalen.

Liefs Marin